Gazeteciliğin Tevfik Fikret'in hayatındaki etkilerinden söz edebilir miyiz?
Tevfik Fikret'in uzun süre profesyonel olarak gazetecilik yaptığını söyleyemeyiz. Tanin dönemindeki varlığı da uzun süreli olmadı. Ancak ömrünün önemli yıllarında dergicilikle ilgilendiğini söyleyebiliriz. Gazetelerdeki yazıları şiir, edebiyat, sanat ve edebi akımlarla ilgilidir.
Tevfik Fikret toplum sorunlarının hem içinde hem dışındadır. Yaşadığı dönemin siyasi, toplum düzeni ve yönetim şartlarını göz önünde bulundurmak gerekir. Tevfik Fikret ve arkadaşlarının sanıldığı gibi toplumun içinde oldukları söylenemez. Maddi aşiyanları, kendi yarattıkları melankolinin ağır bastığı manevi dünyalarında ve sonbahara demir atmış durumdadır. Buna rağmen Tevfik Fikret bozuk düzeni taşlayan şiirleri İttihat ve Terakki dönemine aitti. Ona göre İttihat ve Terakki yönetimi Abdülhamit'e rahmet okutuyordu. Revzen-i Mahlû', Doksanbeşe Doğru ve Han-ı Yağma gibi şiirleri bu dönemin ürünleriydi.
Tevfik Fikret'in Galatasaray lisesinden ayrılmak zorunda bırakılması hayatında dönüm noktası olmuştur diyebiliriz. Onun anlatımıyla "oğul anasından ayrı" bırakılmıştı. Robet Kolejde çalışmak zorundaydı. Burada çalışması nedeniyle dindar çevrelerin hücumuyla karşı karşıya kalmıştı. Mehmet Aktifle polemikleri bu dönemde olmuştu. Bu kalem kavgaları sanırım dergilerin işine yarıyor ve kışkırtıyorlardı. Bu polemiklerden Mehmet Akif de pişmanlık ve üzüntü duymuştu. Aslında ikisi de amaçları olan aydın insanlardı.
Tanin gazetesinin Servet-i Fünun içinden doğduğunu söyleyebiliriz. Gazete çıkarma fikrini 1908'de Hüseyin Kazım Kadri önermiş, adını Tevfik Fikret koymuş. Hüseyin Cahit Bey'in yönettiği gazete, İttihat ve Terakki Partisi'nin yayın organı durumuna düşünce Tevfik Fikret ve Kazım Kadri'nin yolları ayrılmış. Aslında Tevfik Fikret'in hayatı başlı başına bir dramdır. Sonbahar rüzgârının önünde belki hiç istemediği mecralara sürüklenmiş bir yaprak gibidir.
Tevfik Fikret'in sanat hayatına "Sitayiş-i Hazret-i Padişahi" yarışmasında Sultan Abdülhamit'i öven şiirle girdiğini ve yine Mirsat dergisinin Tevhit yarışmasında kazandığını ve şiirini "Senin lütfundur ümmidim, senin meczubunum.. Allah" dizesiyle bittiğini dindar bir dedenin torunu olduğunu belirtmek gerekir. Her devirde reyting insanları ne yazık ki istemedikleri kutuplara zincirlemiştir. Gerici yobaz yaftası giydirilen Akif ilerici bir aydındı. Yazılarımda belirttiğim gibi, " Fikret'i paranoyak, şizofren bir ruh hastası, dinsiz, imansız, kişiliksiz gösterebilmek için yırtınmak, onun karşısına Akif'i çıkarmak, sonunda pişmanlık duyulmuş bir tartışmanın arkasına sığınmak kime yarar sağlayacaktır? Aynı soruyu Necip Fazıl ve Nazım Hikmet için de sorabiliriz? Tevfik Fikret'in oğlunu papazlığa iten nedenleri çok iyi tahlil etmek gerekir.
Hanı bir söz vardır: "Bıraktığın yerde olabilirim ama bıraktığın gibi olamam." Zaman ve zemin insanın değer anlayışlarını ve yargılarını ister istemez değiştirir. Tevfik Fikret elli yaşını göremedi. Yine Muallim Naci, İbrahim Şinasi, Namık Kemal, Nabizâde Nazım, Ali Suavî, Ömer Seyfeddin, Cahit Sıtkı Tarancı, Kemalettin Kamu, Ömer Bedreddin Uşaklı, Ziya Osman Saba, Orhan Veli Kanık, Sait Faik Abasıyanık, gibi pek çok şair kırklı yıllarda göçüp gittiler. Altmış, yetmiş yaşlarına kadar yaşamış olsalardı, dünya görüşleri ne olurdu? Onun için bugün ne o dergi ne Tevfik Fikret olurdu. İnönü'nün bir vecizesi var. Yeni bir Dünya kurulur, Türkiye'de yerini alırdı. Olan da zaten bundan başkası değil.
Hıfzı Topuz'un son kitabı 'Elbet Sabah Olacaktır', sıradan bir Tevfik Fikret biyografisi ya da portresi değil. Romanse edilmiş bu yaşamöyküsünde günümüze envai çeşit göndermeler var.
Hıfzı Topuz'un son kitabı 'Elbet Sabah Olacaktır', 'Özgürlük şairi Tevfik Fikret'in romanı...' altbaşlığını taşıyor. Büyük şair, büyük özgürlükçü ve büyük Galatasaraylı Fikret'in romanse edilmiş hayat öyküsü, bize bir yandan Osmanlı'nın çöküş yıllarındaki entelektüel, siyasi ve edebi hayattan kesitler gösteriyor, bir yandan da okura sık sık günceli çağrıştıran pasajlar sunuyor.
Türkiye gibi az yazan, az okuyan bir ülkede, kendi geçmişiyle sorunlu, ayrıca da kendi geçmişinin pek bilincinde -ve bilgisinde- olmayan bir toplumda, Tevfik Fikret gibi önemli bir şahsiyeti özellikle genç kuşaklara tanıtmak önemli bir görev. Topuz, akıcı uslubu, malzemeyi iyi sentezlemesi sayesinde karşımıza pek hoş, aynı zamanda gerçekçi bir Tevfik Fikret çıkarıyor.
Son dönemlerde özellikle Fransa'da gelişen ve 'Docu-fiction' (Belgesel-Kurgu) adı verilen türün Türkiye'deki güçlü temsilcisi Topuz, yayınladığı kitaplar listesinde 'Roman' olarak nitelenen son yapıtlarında aslında hep bu tarzı geliştirdi. Yani gerçek olgulardan yola çıkıp, kurgunun izin verdiği ölçüde, gerçeği çok fazla tahrip etmeden, kişi ve olayları bir roman çerçevesindeymişcesine işliyor. Okur da, roman keyfinde yolculuk ederken, bir yandan tarihi bilgiler ediniyor, bir yandan da kendisini söz konusu dönemin siyasi ortamında hissedebiliyor.
Kitapta okur, bir ara Aşiyan'a çıkıyor sonra Babı-âli'ye düşüyor yolu, dergi toplantılarına katılıyor, Galatasaray Lisesinin koridorlarında dolaşıyor.
İttihat Terakki'nin iktidar dönemi ile 2012'de AKP'nin uygulamaları arasında hiç de zorlamadan çok sayıda benzerlikler bulan Topuz, gerek eğitim gerek laiklik, gerekse kadın konularında Fikret'in ne kadar öncü ne kadar derin düşünceli olduğunu da sergiliyor. Üstelik hiç de akademik ya da teorik olmayan bir uslupla. Eş-dost sohbetlerindeki diyaloglarla... Resim-fotograf bölümünde Fikret'in fırçasından çıkma bir Darwin portresi de boş yere oraya konmamış herhalde.
1871'de Paris Komününe katılan Türkler bu kitapta da çıkıyor karşımıza. Biraz daha belge çıksa da bu üç kahramanın öyküsünü okuyabilsek...
