O günler henüz gönül telimizin tınlamaları susmamıştı. Türlü duygularımızın yansımalarını şiirlerde bulmayı sürdürüyorduk. Anımsayan kaldı mı bilmiyorum. TRT TV 2’de Pazar günleri şiir programı olurdu.
Bir hafta rahmetli Tarık Gürcan’ın sunduğu “Yaşayan Şiirimiz”, diğer hafta “Altın Ses” olarak tanınan Rahmetli Nedret Selçuker’in sunduğu “Bir Şiirdir Yaşamak” programı yayınlanırdı. Tarık Gürcan’ın metnine rahatsızlığından dolayı zaman zaman yardımcı oluyordum ama, “Bir Şiirdir Yaşamak” programının metin yazarıydım. Henüz doğal gaz yoktu. Soğuk günlerde akşam olunca çevreyi kömür kokusu kaplardı. O sırada Ahmet Muhip Dıranas’ın Fahriye abla şiiri çok sevilir oldu.
Kanlarının dellenmeye başladığı yıllarda kimin mahallesinde, sokağında bir Fahriye ablası yoktur ki? Ne kadar gerçek bilmiyorum ama, kendisinin Fahriye Abla olduğunu söyleyen bir yaşlı bayanı bulup programa çıkarmıştık.
Fahriye Abla şiirinden esinlenin bir de film çekilmişti. Yaşları elliyi geçkin olanlar iyi bilirler. Gençler için aktarayım:
“Hava keskin bir kömür kokusuyla dolar
Kapanırdı daha gün batmadan kapılar
Bu afyon ruhu gibi baygın mahalleden,
Hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın sen!
Hülyasındaki geniş aydınlığa gülen
Gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
Ne güzel komşumuzdun sen Fahriye abla!
Eviniz kutu gibi küçücük bir evdi
Sarmaşıklarla balkonu örtük bir evdi
Güneşin batmasına yakın saatlerde
Yıkanırdı gölgesi kuytu bir derede
Yaz kış yeşil bir saksı ıtır pencerede
Bahçede akasyalar açardı baharla
Ne şirin komşumuzdun Fahriye abla!
Önce upuzun sonra kesik saçın vardı
Tenin buğdaysı, boyun bir başak kadardı
İçini gıcıklardı bütün erkeklerin,
Altın bileziklerle dolu bileklerin
Açılırdı rüzgârda kısa eteklerin
Açık saçık şarkılar söylerdin en fazla
Ne çapkın komşumuzdun sen Fahriye abla!
Gönül verdin derlerdi o delikanlıya
En sonunda varmışsın bir Erzincanlıya
Bilmem şimdi hala bu ilk kocanda mısın
Hala dağları karlı Erzincan’da mısın
Bırak geçmiş günleri gönlüm hatırlasın
Hatırada kalan şeyler değişmez zamanda
Ne vefalı komşumuzdun sen Fahriye abla!
Ahmet Muhip Dıranas, 21 Haziran 1980’de 71 yaşında Ankara’da hayatını kaybetti. 1908 yılında İstanbul’da doğdu. İstanbul’da Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü’nü bitirdi. Üst düzey bürokratik görevler yaptı. Hece ölçüsü sınırlarında kalarak ama durak ve vurgu yerlerini değiştirerek gelenekselde çağdaşlığı yakalayan şiirler yazdı. Şiirleri, çağrışım gücü yüksek; yurdu, insanı ve doğası ile barışık, alışılmadık deyiş örgüsüyle unutulmazdı. “Serenad” sevdiğim şiirlerden biriydi. Küçük bir klip yapmıştım. Sevgili Mualla Tetik’le birçok programda okumuştuk.
Yeşil pencerenden bir gül at bana,
Işıklarla dolsun kalbimin içi.
Geldim işte mevsim gibi kapına
Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ.
Açılan bir gülsün sen yaprak yaprak
Ben aşkımla bahar getirdim sana;
Tozlu yollarından geçtiğim uzak
İklimden şarkılar getirdim sana.
Şeffaf damlalarla titreyen, ağır
Koncanın altında bükülmüş her sak.
Seninçin dallardan süzülen ıtır,
Seninçin karanfil, yasemin zambak...
Bir kuş sesi gelir dudaklarından;
Gözlerin, gönlümde açan nergisler.
Düşen öpüşlerdir dudaklarından
Mor akasyalarda ürperen seher.
Pencerenden bir gül attığın zaman
Işıkla dolacak kalbimin içi.
Geçiyorum mevsim gibi kapından
Gözlerimde bulut, saçlarımda çiğ
Ahmet Muhip, tiyatrolarında da şairane bir üslûp kullandı. Şiirsel anlatımın yarattığı dünyanın yanında, Şiirin zaman zaman tiyatronun önüne geçtiği, dramatik anlatımı sekteye uğrattığı söylenebilir.
